Zachęcamy do zapoznania się z artykułem Doroty Mroczkowskiej „Postrzeganie i rozumienie zaburzeń odżywiania-fakty i mity”.
Artykuł omawia mity oraz fałszywe przekonania dotyczące choroby i jej leczenia:
1) Niezwykle istotne jest aby nie lekceważyć objawów zaburzeń odżywiania u członka rodziny, ponieważ wtedy nie jest możliwe podjęcie leczenia. Należy zaakceptować fakt, że dziecko/żona/mąż cierpi na chorobę, której przejawem jest złe myślenie o sobie o swoim ciele i nieracjonalne podejście do diety.
2) W rozpoczęciu procesu leczenia, bardzo ważne jest wsparcie ze strony rodziny chorego: empatyczna postawa, próba zrozumienia motywów postępowania, oraz słuchanie bliskiej osoby bez oceniania jej. Osoby chorujące na anoreksję lub bulimię oraz ich rodziny często poszukują przyczyn choroby w otaczającym świecie (moda / trendy /kultura) umniejszając rolę uwarunkowań rodzinnych w rozwijaniu się choroby. Tymczasem zaburzenia odżywania zazwyczaj wiążą się z błędnym funkcjonowaniem systemu rodzinnego.
3) Na zaburzenia odżywiania składają się różne czynniki:
- predestynujące: problemy w utrzymaniu przez dziecko autonomii, skłonność do perfekcjonizmu, nieprawidłowe relacje w rodzinie.
- Wyzwalające: stres w postaci: zamiany w środowisku (szkoły/pracy) trudności w poradzeniu sobie z aktualnym kryzysem, u nastolatków może to być rozwód rodziców.
- Podtrzymujące: korzyści (postrzegane przez osoby chore) jakie płyną z choroby takie jak kontrolowanie i utrata masy ciała, dostrzeganie troski i opieki rodziny podczas choroby.
4) Zaburzenia odżywiania pojawiają się głównie w wieku dorastania ale mogą pojawić się niezależnie od wieku i płci. W przypadku mężczyzn mówi się o bigoreksji: obsesyjnym dbaniu o wygląd, muskulaturę, restrykcyjnych ćwiczeniach, nieumiejętności powstrzymywania się od zachowań, które mają służyć uzyskaniu określonego wyglądu ciała.
5) Osoby z anoreksją lub bulimią mogą jeść wszystko jedocześnie znacznie ograniczając ilość jedzenia lub objadając się w samotności. Dlatego argument mówiący o tym, że osoba je „wszystko” i utrzymuje swoja wagę w normie, nie wyklucza zaburzeń odżywiania. Ważne są myśli jakie dana sobą ma na temat jedzenia i siebie, ile czasu poświęca tematowi jedzenia i jaki jest jej ogólny stan emocjonalny.
6) Restrykcyjna dieta nie przyczynia się do długotrwałej utraty masy ciała. Przy restrykcyjnej diecie, organizm uruchamia mechanizmy obronne, które mają na celu powrót do genetycznej masy ciała.
7) Jak pisze Dorota Mroczkowska swoim artykule:„ Coraz więcej dowodów przemawia za tym, że każda dieta z samej swej istoty skazana jest na niepowodzenie, a diety, zwłaszcza te restrykcyjne, powodują w konsekwencji rozregulowanie mechanizmów odpowiedzialnych za kontrolę apetytu i jedzenia, co rozpoczyna błędne koło objadania się i głodzenia oraz wszelkich emocjonalnych konsekwencji z takiego zachowania wynikających.”
8) Podczas terapii, osoba chora zajmuje się tematem jedzenia ale nie tylko. Ważne są jej emocje, jest konflikty i lęki. Osoby chore obawiają się, że celem terapii jest przybieranie na wadze w niekontrolowany sposób. Tymczasem terapeuta i klient ściśle kontrolują przyrost masy do momentu, w którym jest on optymalny dla zdrowego funkcjonowania organizmu.
